"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Νίκος Μπελογιάννης και το στίγμα του

Ένεκα των ημερών και της επετείου του θανάτου του αείμνηστου κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη κρατούσα το ραδιόφωνο ανοιχτό, κυρίως από περιέργεια του αν θα αναφερθεί κάτι για το πρόσωπό του. Είχε στραμμένη την βελόνα μακριά από τους γνωστούς σταθμούς του ΚΚΕ και του Συνασπισμού καθώς ήξερα ότι εκεί σίγουρα θα υπήρχε κάποιο αφιέρωμα. Αντιθέτως περίμενα να δω εάν θα ακούγονταν κάτι, έστω μικρό, για τον άνθρωπο που ήταν ο Νίκος Μπελογιάννης. Την "ραδιοφωνική σιγή" ήρθε να σπάσει μια γνωστή σατιρική εκπομπή που αφού είπε δυο λόγια, αναπαρήγαγε την δήλωση Καρατζαφέρη πάνω στο θέμα, που ενώ είναι παλιά μου είχε διαφύγει. Εν ολίγοις, ο Έλληνας Φράνκο, θεωρούσε τον Μπελογιάννη ως έναν απλό κατάσκοπο της ΕΣΣΔ που δεν προσέφερε τίποτα στην χώρα του και καλώς εκτελέστηκε.

Θεωρούμε καλό, όχι τόσο για να νουθετήσουμε (άλλωστε ο φασισμός ΔΕΝ νουθετείται), όσο για να αποκαταστήσουμε το όνομα Νίκος Μπελογιάννης, να προχωρήσουμε στο παρακάτω αφιέρωμα.

Στο αφιέρωμά μας αυτό δεν κρίνουμε σκόπιμο να αναλύσουμε το ποιος ήταν ο Νίκος Μπελογιάννης. Για αυτόν έχουμε μιλήσει σε άλλα μας άρθρα και δεν υπάρχει νόημα στο να απαντήσουμε με ιστορικά επιχειρήματα στον σύγχρονο φασισμό. Είναι πανανθρώπινα γνωστή η φασιστική, άνευ στοιχείων δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη, η εθνικοαπελευθερωτική του δράση στην κατοχή, η σθεναρή του αντίσταση στον εμφύλιο και το πολιτικό και επιστημονικό του θεωρητικό έργο. Άλλωστε ο Νίκος Μπελογιάννης δολοφονήθηκε για τίποτε άλλο πέραν του ότι υπήρξε κάτι πολύ συγκεκριμένα διαφορετικό και εξοβελισταίο: Κομμουνιστής. Δεν θα απαντήσουμε λοιπόν στους εν δυνάμει, σύγχρονους στρατοδίκες και εκτελεστές του Νίκου Μπελογιάννη με τέτοια επιχειρήματα. Θα αναδείξουμε απλά την διεθνή και διαχρονική μορφή του μέσα από την τέχνη και την μνήμη.

Ας επισκεφθούμε τα σημεία που είναι διακριτό το στίγμα του Νίκου Μπελογιάννη



ΤΈΧΝΗ 


Σκίτσο του Πικάσο για τον Νίκο Μπελογιάννη. Ανάμεσα σε πολλούς καλλιτέχνες , διανοούμενους και απλούς πολίτες, ο Πικάσο συνυπέγραψε το κείμενο για την αναίρεση της εκτέλεσής του. Όταν ο Πικάσο ρωτήθηκε γιατί δεν έκλεισε το πλαίσιο του σκίτσου απάντησε: "Έναν τόσο μεγάλο άνθρωπο δεν μπορείς να τον κλείσεις"


Στους Μπελογιάννηδες 

Κώστας Βάρναλης 

Χαραβγή κατεπάνω του θανάτου 
βάδιζεν η καρδιά σου, Παληκάρι, 
λες κ’ είταν άλλος: άγουρος που ορθρίζει 
ν’ ανταμώσει κρυφά την πρώτη αγάπη.

Σε κάθε βήμα ψήλωνε η κορφή σου, 
το ηλιοστεφάνι τ’ ουρανού να φτάσει. 
Κι αν χάραζε για σένα αιώνια Νύχτα, 
η προδοσιά χορέβοντας σε φτυούσε.

Με χέρι’ αλυσωμένα, που αγαπούσαν 
να κρατάνε για τον οχτρό ντουφέκι 
και γαρούφαλο για το μάβρο Νόμο 
σε βάλανε σημάδ’ οι πλερωμένοι

οι αρματολόγοι το χεροδεμένο, 
τον Έναν οι πολλοί, τον άντρα οι φούστες, 
οι τρίδουλοι το λέφτερο κ’ η λάσπη 
τον πρωτανθό της Αρετής, Εσένα!

Δεν έχεις τάφο, άλλ’ όπου ηλιοβολιέται 
γαρούφαλο στητό κι όπου βροντάει 
καριοφίλι της λεφτεριάς, ολόρθον 
η Μούσα σε φιλεί κι ο Μακρυγιάννης. 
Δεν έχεις κι όνομα. Οι μάβροι το μαβρίσαν. 
Μα το λένε στη ρεματιά τα’ αηδόνια, 
οι ανέμοι στα πλατάνια και στα ελάτια 
και τα νερά σε θάλασσα και βρύσες. 
Μην κλαίτε, μάνες μαβρομαντηλούσες 
και συ, Μεγάλη Μάνα των μανάδων! 
Όπου να ναι, Θα τον νεκραναστήσει 
μέγας λαός κι αφτός αναστημένος





Χαρακτικό του Φαρσακίδη για την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη



Γιάννης Ρίτσος

Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο 

«Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.
Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή
όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.
Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.
Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.
Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.
Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.
Οι δολοφόνοι κρύβονται πίσω από τα μαχαίρια τους.
Τραβηχτείτε πέρα δολοφόνοι. Τραβηχτείτε πέρα.
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.
Τους σκότωσαν. Τους σκότωσαν.
Ενας άνεμος που πέρασε μες απ' το σκοτεινό τούνελ της σιωπής μας έφερε το μαντάτο.
Τους σκότωσαν. Τους σκότωσαν.
Δυο ξεχασμένοι γλόμποι ξεθωριάζουνε στην ξώπορτα της μέρας.
Τους σκότωσαν.
[...]
Ηταν πικρό το τσάι σήμερα. Αφουγκραζόμασταν
ένα μεγάλο αμάξι που σταμάτησε στο δρόμο -
ένας τροχός του χτύπησε στο βράχο.
Μπορεί να 'ταν ο τροχός της ιστορίας.
Γιατί η γριούλα που βούρτσιζε στην μπαλκονόπορτα
το μαύρο κυριακάτικο φουστάνι της
πέτρωσε εκεί σα να κατάλαβε
τι μαύρο που 'ναι το μαύρο χρώμα
σα να 'δε ανεβασμένη μια μαύρη σημαία στο κατάρτι του χρόνου.
Λογαριάζαμε στα δάχτυλα: μεθαύριο,
μεθαύριο, ναι, μπαίνει ο Απρίλης.
Λέγαμε: θα βρούμε στο πανέρι της άνοιξης
πολλές χρυσές βελόνες, πολλές χρωματιστές κουβαρίστρες
να μπαλώσουμε το γέλιο του παιδιού
να μπαλώσουμε τις ρυτίδες της μάνας
να ράψουμε ακόμα κι ένα κομμένο πόδι, ένα σπασμένο κρανίο - λέγαμε.
Μια καρδιά χωρισμένη στα δύο,
απ' τη μια το ψωμί και το φιλί
απ' την άλλη το χρέος - θα σμίξει, λέγαμε,
μεθαύριο Απρίλης. Κάτου απ' τα δέντρα η ειρήνη,
θα χαιρετιούνται οι άνθρωποι μες απ' τα δίχτυα των αχτίνων
το φως θα κλείσει με τη φούχτα του την υψωμένη κάννη
θα χαμηλώσει η κάννη και θα γράψει στο χώμα
ένα μικρό κύκλο σαν το μηδέν
κι ύστερα γύρω στο μηδέν γραμμές - γραμμές
σαν τις αχτίνες του ήλιου που χαράζουν τα παιδιά στον άμμο.
Λογαριάζαμε στα δάχτυλα:
μεθαύριο Απρίλης και το Πάσχα
θα φιληθούνε οι άνθρωποι.
Τους σκότωσαν.
Τούτα τα πρόσωπα είναι σαν τα σταματημένα ρολόγια.
Τι ώρα να 'ναι; Τι ώρα να 'ναι σήμερα;
Ποιος σταμάτησε τούτα τα ρολόγια;
Ποιος σταμάτησε στη μέση τον Απρίλη;
Ποιος έγραψε με κάρβουνο σταυρούς πάνου στις πόρτες;
Ποιος σταμάτησε το χαμόγελο στα μάτια της μάνας; Τι ώρα να 'ναι;
Ποιος έκοψε στα δυο την ελπίδα; Τι ώρα να 'ναι; Πέστε μου λοιπόν.
Η κυρα-Λένη γύρισε απ' την αγορά μ' άδειο το καλάθι της.
Δε θυμάμαι, είπε, γιατί πήγα.
Οπου πηγαίνω βρίσκουμαι μπροστά στους σκοτωμένους.
Αν έχεις κάτι να μου πεις θα το ξεχάσω.
Δεν ξεχνάω τους σκοτωμένους. Το φουστάνι μου
αγγριώνει στους σταυρούς. Οι νεκροί με κρατάνε.
Ο,τι μου πουν θα κάνω. Παιδί μου, παιδί μου,
αυτοί πέθαναν για να ζήσεις.
Μην το ξεχνάς. Αν το θυμάσαι αυτοί δε θα πεθάνουν.
[...]
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.
Οχι δε σου ταιριάζει εσένα Μπελογιάννη τούτο το σιωπηλό πένθος
τούτες οι μαύρες κορδέλες άκρη άκρη στο φουστάνι της άνοιξης
τούτο το πράσινο σαπούνι που λιώνει ξεχασμένο στη σκάφη θολώνοντας το νερό.
Για σένανε είναι οι μεγάλες σάλπιγγες, τα μεγάλα τύμπανα,
οι μεγάλες καμπάνες και οι μεγάλες παρελάσεις,
ο μεγάλος όρκος των λαών πάνω στο φέρετρό σου
η μεγάλη μέρα της τριάντα του Μάρτη
που μπαίνει στο καινούργιο εορτολόγιο των ηρώων και των μαρτύρων της ειρήνης.
[...]
Εσύ σκαρφάλωσες στη ράχη του χάρου
κουρντίζοντας με γρήγορο χέρι το ρολόι του ήλιου.
Να φύγουν πιο γρήγορα οι δείχτες.
Να φύγει τούτη η μέρα.
Να φύγει το μαύρο απ' τα μάτια μας.
Να φύγει τ' άδικο απ' τον κόσμο.
[...]
Νίκο, είχες μια καρδιά γεμάτη απ' το αίμα του ήλιου.
Οταν περπατούσες στα ερείπια του φθινοπώρου
είχες πάντα στη μέσα τσέπη του σακακιού σου το σχέδιο της καινούργιας πολιτείας μας,
γι' αυτό χαμογελούσε ο λαός μέσα στα μάτια σου.
Εφυγες τώρα Νίκο
ανάβοντας μ' ένα γαρύφαλλο από φλόγα το κουράγιο του κόσμου,
ανάβοντας την ελπίδα στην καρδιά των λαών,
ανάβοντας τους αστερισμούς της ειρήνης στο στερέωμα του κόσμου,
πάνω απ' τις πεδιάδες τις σπαρμένες με κόκαλα.
Επεσες, Νίκο, με τ' αφτί σου κολλημένο στην καρδιά του κόσμου,
ν' ακούς τα βήματα της λευτεριάς να βαδίζουν στο μέλλον,
ν' ακούς το μέλλον να ξεδιπλώνει εκατομμύρια κόκκινες σημαίες
πάνω απ' το γέλιο των παιδιών και των κήπων.
[...]
Η νύχτα κόβει με το σουγιά της μικρά κομμάτια τ' όνειρο.
Ενα δέντρο κάνει φτερά. Ενα παιδί μεγαλώνει.
Ορκιστείτε να 'χει το παιδί το ψωμί του και το βιβλίο του
να μάθει να γράφει σ' αγαπώ,
να κρατάει μπράτσο τον ήλιο σ' ένα ανθισμένο περιβόλι.
Ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου,
η λευτεριά και η ομορφιά του κόσμου. Ορκιστείτε.
[...]
Αύριο μεθαύριο θα επιστρέψουμε απ' το μεγάλο πόνο μας στις καθημερινές δουλειές μας,
θα φάμε το ψωμί μας. Το ψωμί είναι νόστιμο
όσο πικρές κι αν είναι οι μέρες μας. Πρέπει να φάμε το ψωμί μας.
Πρέπει να ζήσουμε, να διεκδικήσουμε τη ζωή μας και το δίκιο σας.
Μα και την ώρα που θα τρώμε θα 'μαστε έτοιμοι. Το ξέρουμε
είναι βαριά η κληρονομιά σου Μπελογιάννη -
θα τη σηκώσουμε στους ώμους μας.
Συχνά δυσκολευόμαστε, θα δυσκολευτούμε πιότερο -
θα την κρατήσουμε στους ώμους μας.
Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας.
Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,
ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη.
Καλημέρα αδέρφια μου.
Καλημέρα ήλιε
Καλημέρα κόσμε.
Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά
πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.
Μ' ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.
Μ' ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώνει.
Καλημέρα σύντροφοι
Καλημέρα ήλιε
Καλημέρα Μπελογιάννη.
Τώρα, ας βροντήσουνε της λευτεριάς τα τύμπανα κι οι σάλπιγγες.
Καλημέρα Μπελογιάννη.
Ακόμη μια φορά. Ακόμη μια φορά
εσύ Νίκο πολέμησες για όλους μας
εσύ νίκησες για όλους μας
εσύ απόδειξες
πόσο μικρά είναι αυτή την ώρα τα μικρά όνειρα,
[...]
μπροστά στο μπόι της χαράς να πεθαίνεις
για τη χαρά του κόσμου.
[...]
Πόσο μικρή είναι τούτη η λευτεριά μπροστά στην άγρια λευτεριά
να βγάζεις την καρδιά σου σα γαρύφαλλο απ' τον κόρφο σου
για να μοσκοβολάν τα σύμπαντα θυσία και ειρήνη.
[...]
Καλημέρα ανθρώποι μου
Καλημέρα ήλιε
Καλημέρα Μπελογιάννη».



Νίκος Μπελογιάννης όπως ενέπνευσε τον Ρώσο συγγραφέα Βιτίν

Πίνακας για την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη από τον ζωγράφο Peter de Francia 



Ναζίμ Χικμέτ

Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο

Ἔχω πάνω στὸ τραπέζι μου
τὴ φωτογραφία τοῦ ἀνθρώπου
μὲ τ᾿ ἄσπρο γαρούφαλο
ποὺ τὸν τουφέκισαν
στὸ μισοσκόταδο
πρὶν τὴν αὐγὴ
κάτω ἀπ᾿ τὸ φῶς τῶν προβολέων.

Στὸ δεξί του χέρι
κρατᾶ ἕνα γαρούφαλο
πού ῾ναι σὰ μιὰ φούχτα φῶς
ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ θάλασσα
τὰ μάτια του τὰ τολμηρὰ
τὰ παιδικὰ
κοιτάζουν ἄδολα
κάτω ἀπ᾿ τὰ βαριὰ μαῦρα τους φρύδια
ἔτσι ἄδολα
ὅπως ἀνεβαίνει τὸ τραγούδι
σὰ δίνουν τὸν ὅρκο τους
οἱ κομμουνιστές.

Τὰ δόντια του εἶναι κάτασπρα
ὁ Μπελογιάννης γελᾶ
καὶ τὸ γαρούφαλο στὸ χέρι του
εἶναι σὰν τὸ λόγο πού ῾πε στοὺς ἀνθρώπους
τὴ μέρα τῆς λεβεντιᾶς
τὴ μέρα τῆς ντροπῆς.

Αὐτὴ ἡ φωτογραφία
βγῆκε στο δικαστήριο
ὕστερ᾿ ἀπ᾿ τὴ θανατικὴ καταδίκη.



Η ταινία του Νίκου Τζίμα, για τον Νίκο Μπελογιάννη



ΜΝΉΜΗ
 

Άγαλμα του Νίκου Μπελογιάννη στην πλατεία Μπελογιάννη της Αμαλιάδας

Μνημείο του Νίκου Μπελογιάννη στο Γκορνό του Κάμενικ όπου τραυματίστηκε στο χέρι. Στήθηκε με πρωτοβουλία της ΚΝΕ

Άγαλμα του Νίκου Μπελογιάννη στο Βερολίνο

Το χωριό πολιτικών προσφύγων Νίκος Μπελογιάννης στην Ουγγαρία

Το χωριό πολιτικών προσφύγων Νίκος Μπελογιάννης στην Ουγγαρία

Από το χωριό Νίκος Μπελογιάννης


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου