"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

"Στερνές Στιγμές" του Νίκου Μπελογιάννη

Το παρακάτω κείμενο με τίτλο "Στερνές Στιγμές" γράφηκε από τον Νίκο Μπελογιάννη όταν ήταν μαθητής του Λυκείου σε ηλικία 15 ετών. Το παραθέτουμε σαν ένδειξη μιας καλύτερης εικόνας της προσωπικότητάς του.


"Γκουχ...γκουχ... Ο βήχας του ξερός απαίσιος, αντηχούσε κάπως παράξενα μέσα στο μελαγχολικό δωμάτιο. Γκουχ, γκουχ, έβηχε ο νέος, ξαπλωμένος στο φτωχικό του κρεβάτι. Θλιμμένος κι αδύνατος σα σκελετός έμοιαζε φάντασμα, που μόλις βγήκε απ' τον τάφο του. Έρημος, απόκληρος, αφού θαλασσοδάρθηκε στα πέλαγα του πόνου, ηύρε λιμάνι απάνεμο το δωμάτιο εκείνο της ζήσης του, που μέσα στις σελίδες του φάνταζαν παντού με κεφαλαία μαύρα γράμματα, η δυστυχία κι η λύπη. Και σήμερα να! Αισθάνεται σιγά-σιγά την ύπαρξή του να φεύγει, να γλιστρά ασυναίσθητα από μέσα του, νοιώθει πως πλησιάζει το μοιραίο.. Πως θέλει, όμως , ο φτωχός νηός να χαρεί τις τελευταίας του στιγμές... Δεν είναι μήπως άνθρωπος κι αυτός; Αλήθεια, πώς το ποθεί! Μα πώς; Με ποιόν τρόπο; Σε μια στιγμή, το άτονο βλέμμα του πέφτει στην κιθάρα που κρέμονταν αντίκρυ του. Σηκώθηκε με κόπο, την πήρα στα χέρια του, κι άρχισε να παίζει.. Κι έπαιζε τ' αγαπημένο, το δικό του τραγούδι. Θεέ μου, τι παίξιμο ήταν εκείνο! Η κιθάρα του, λες κι είχεν ενωθεί με την ψυχή του, πότε έκλαιγε αργά, παραπονιάρικα, πότε θρηνούσε γρήγορα με πόνος, φορές-φορές γελούσε γέλιο πικρό, κι άλλοτε πάλι ξεσπούσε σε λυγμούς. Σιγά- σιγά οι ήχοι όσο πήγαιναν και ξεψυχούσαν και γίνονταν πιο παραπονιάρικοι, πιο θλιβοί. Τώρα πια δε γελούσε καθόλου η κιθάρα. Έκλαιγε αδιάκοπα, έκλαιγε αδιάκοπα. Ο νηός όμως, πάντα χαμογελούσε. 

Και τα κοκαλιάρικα δάχτυλα ζωντάνεψαν ακόμα τους ήχους τους άψυχους της κιθάρας, της αγαπημένης του συντρόφισσας, της πιστής του αγάπης. Μαζύ πάντα πόνεσαν, μαζύ κλάψανε πικρά μ' απελπισία. Κι αυτή τώρα σα να τον ένοιωθε, σα ν' άκουγε τον πόνο του, προσπάθησε να του γλυκάνει τις στερνές του στιγμές. Σε μιαν στιγμή, όμως, αφήνοντας έναν μακρυνόν παραπονιάρικο ήχο σαν ψυχορράγημα, έπαψε απότομα... Στα χείλη του νέου άνθιζε ακόμα το πικρό το χαμόγελό του, ενώ απ΄τα κλειστά του πια μάτια είχαν κυλήσει δυο δάκρυα, κι είχαν σταθεί στην άκρη των χειλιών του. 

Πόσο όμορφα ο φτωχός νηός χάρηκε τις τελευταίες του στιγμές!" 




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου