"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Γιώργος Σαμαρίδης (Λογοθέτης) ένας ήρωας της Λέσβου


Ο Γιώργος Σαμαρίδης γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου του 1911 στον Πολιχνίτο της Λέσβου μέλος μιας πολύτεκνης αγροτικής οικογένειας. Μετά την ολοκλήρωση των εγκυκλίων σπουδών του εισήχθη το 1928 στη Σχολή Ευελπίδων και μετά από τετραετή φοίτηση, ορκίστηκε το 1932 ως ανθυπολοχαγός πεζικού ενώ παράλληλα τοποθετήθηκε στη Σχολή ως καθηγητής τακτικής. Το 1935 λαμβάνει μέρος στο αποτυχημένο βενιζελικό κίνημα του Μαρτίου με αποτέλεσμα την απόταξή του από το στράτευμα στο οποίο επανήλθε κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-1941. Στο μέτωπο γίνεται διοικητής πυροβολαρχίας.

Μετά τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας ως συνέπεια της γερμανικής εισβολής, όντας πια λοχαγός θα συμμετάσχει στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις τάξεις του ΕΛΑΣ με το ψευδώνυμο «Λογοθέτης» από τη θέση του αυτή πήρε μέρος σε πλείστες όσες αποστολές στο ελληνικό έδαφος αλλά και στη Μέση Ανατολή. Συγκεκριμένα, υπηρέτησε αρχικά ως επιτελάρχης στην I Μεραρχία του ΕΛΑΣ Θεσσαλίας και έπειτα μετατέθηκε με την ίδια ιδιότητα στην II Μεραρχία Αττικοβιωτίας όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος της Κατοχής.

Με την υπογραφή της συνθήκης της Βάρκιζας, ο Σαμαρίδης θα γνωρίσει τις διώξεις του αστικού αγγλόδουλου κράτους. 

Το 1945 τοποθετήθηκε εξαιτίας της συμμετοχής του στον ΕΛΑΣ, στον Β' Πίνακα αξιωματικών με συνέπεια τον εκτοπισμό του αρχικά στη Φολέγανδρο και εν συνεχεία στη Νάξο από όπου και απέδρασε στις 15 Απριλίου 1947 μαζί με άλλους 11 αξιωματικούς.

Έτσι και ο Γιώργος Σαμαρίδης πιάστηκε μαζί με άλλους αξιωματικούς του ΕΛΑΣ και εξορίστηκε στη Φολέγανδρο. Από εκεί μεταφέρθηκαν στη Νάξο. Στις 15 (σύμφωνα με άλλη πηγή στις 16) Απριλίου του 1947, μέρες του Πάσχα, μια ομάδα δώδεκα αξιωματικών με επικεφαλής τον Δ. Κούκουρα δραπέτευσαν από τη Νάξο, με σκοπό να προσχωρήσουν στα τμήματα του ΔΣΕ. Ανάμεσά τους κι ο Γιώργος Σαμαρίδης. Ο Δ. Κούκουρας,  πρωτοπόρος κομμουνιστής και λαϊκός αγωνιστής, και ο λοχαγός πυροβολικού Κίμωνας Χατζημιχαλάκης πιάστηκαν κοντά στην Αταλάντη και καταδικάστηκαν ο πρώτος σε θάνατο κι ο δεύτερος σε ισόβια δεσμά από το Στρατοδικείο της Λαμίας. Ο Κούκουρας εκτελέστηκε στην Ξηριώτισσα στις 13 Ιουνίου 1947.

Η απόδραση των 12 εξόριστων αξιωματικών του ΕΛΑΣ έφερε ταραχή στους κυβερνητικούς κύκλους και είχε γενικότερη σημασία για τον ένοπλο αγώνα. Στο νεογέννητο αντάρτικο η συμβολή τους ήταν αποφασιστική. Τοποθετήθηκαν σε καίρια πόστα. Ανέλαβαν ευθύνες σε διοικήσεις κι επιτελεία μεγάλων μονάδων. Συντέλεσαν στο να γίνει ο ΔΣΕ τακτικός στρατός. Να συνδυάζει την τακτική του τακτικού στρατού με τον ανταρτοπόλεμο. Να δίνει εκ παρατάξεως μεγάλες μάχες. Να καταλαμβάνει πόλεις. Να διεξάγει επιχειρήσεις και ελιγμούς στρατηγικής σημασίας. Και σε κάποια στιγμή - όπως στο Γράμο και στο Βίτσι το 1948 – να φέρνει τον αντίπαλο στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ώστε να αγωνιούν οι κυβερνώντες «μήπως έχουμε νέα Μικρασιατική Καταστροφή». Και να απειλεί ο στρατηγός Βαν Φλιτ «να τους κόψει την αμερικάνικη βοήθεια», να τους παρατήσει και να φύγει.

Με την προσχώρησή του στον ΔΣΕ λαμβάνει από την Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση των ανταρτών το βαθμό του ταγματάρχη και τοποθετείται αρχικά ως επιτελάρχης του Γενικού Στρατηγείου του ΔΣΕ και κατόπιν ως επιτελάρχης της Μεραρχίας Δυτικής Μακεδονίας καθώς και εκπαιδευτής της Σχολής Αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου (ΣΑΓΑ). Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου έγιναν και δυο μεγάλες στρατιωτικοπολιτικές πανελλαδικές συσκέψεις του ΔΣΕ στο Βίτσι. Η πρώτη το Γενάρη του 1948 με εισηγητή το Νίκο Ζαχαριάδη και η δεύτερη το Μάρτη του 1949 με εισηγητή το Βασίλη Μπαρτζιώτα. Ο Γιώργος Σαμαρίδης ήταν παρών και στις δυο.

Υπηρέτησε στο επιτελείο του Γενικού Αρχηγείου του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) και κατόπιν ως επιτελάρχης της Μεραρχίας Δυτικής Μακεδονίας του ΔΣΕ και εκπαιδευτής της Σχολής Αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου (ΣΑΓΑ). Μετά την ορκωμοσία των Ανθυπολοχαγών της Δ΄ Σειράς της ΣΑΓΑ αποφασίστηκε η διάλυσή της, αφού είχε εκπαιδεύσει περίπου 1.500 στελέχη τα οποία αξιοποιήθηκαν σε υπεύθυνες θέσεις των μονάδων του ΔΣΕ. Σύντομα όμως και επειδή έμπαινε στόχος η οργανωτική ανασυγκρότηση (δημιουργία Μεραρχιών) του ΔΣΕ και η μετατροπή του ουσιαστικά σε τακτικό στρατό, αποφασίστηκε η επαναλειτουργία της Σχολής και ανανεώθηκε η διοίκηση της Ε΄ Σειράς που την αποτελούσαν: Διοικητής ο Νίκος Ακριτίδης (Κόλιας), Πολιτικός Επίτροπος ο Πάνος Δημητρίου, Επιτελάρχης ο Γιώργος Βαλαχάς (Φωτεινός), Διευθυντής Σπουδών ο Γιώργος Σαμαρίδης (Λογοθέτης) με βοηθό του το Γιώργο Μυλωνά και Στρατολόγος-Τοπογράφος ο Γιώργος Βυθούλκας. Η εκπαίδευση γινόταν με βάση το πρόγραμμα των προηγούμενων Σειρών εμπλουτισμένο με την πείρα των επιχειρήσεων στο Γράμο και της ολοκλήρωσης του ελιγμού στο Βίτσι. Τα μαθήματα άρχισαν στις αρχές Νοέμβρη του 1948 στο χωριό Λαιμός της Πρέσπας όπου συγκεντρώθηκαν περί τους 650 μαθητές.

Μετά τη μάχη της Φλώρινας η Σχολή ανασυγκροτήθηκε και ονομάστηκε Ταξιαρχία με την εξής διοίκηση: Διοικητής ο Νίκος Ακριτίδης (Κόλιας), Πολιτικός Επίτροπος ο Πάνος Δημητρίου, Επιτελάρχης ο Γιώργος Βαλαχάς (Φωτεινός), Διευθυντής Σπουδών ο Γιώργος Σαμαρίδης (Λογοθέτης), Διοικητής Ι Τάγματος ο Γιώργος Νικολάου (Νώντας), Διοικητής ΙΙ Διλοχίας ο Χριστόφορος Μπουροζήκας, Διοικητής ΙΙΙ Διλοχίας ο Ζήσης Ζιώκας. Η εκπαίδευση ήταν εντατική ώστε η Σχολή να λάβει ενεργά μέρος στη σχεδιαζόμενη ανακατάληψη του Γράμου. Από τις 19 Μαρτίου 1949 Διοικητής της ΣΑΓΑ ορίστηκε ο Αλέκος Ρόσιος (Υψηλάντης) με Υποδιοικητή το Νίκο Ακριτίδη (Κόλια).

Πήρε μέρος στις μάχες για την ανακατάληψη του Γράμου που διεξήχθησαν τον Απρίλη – Μάη του 1949. Ο πετυχημένος αυτός επιθετικός ελιγμός μετρίασε την αρνητική επίδραση που είχε στο ηθικό των μαχητών του ΔΣΕ η αποτυχία στη Φλώρινα και προκάλεσε νέα ανησυχία και απογοήτευση στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Στην επίσημη ιστορία του ΓΕΣ για τον εμφύλιο πόλεμο αναγνωρίζεται ότι «επετεύχθη πράγματι στρατηγικός και τακτικός αιφνιδιασμός (του κυβερνητικού στρατού)… Εξηναγκάσθησαν αι εθνικαί δυνάμεις να προβούν εις αναδιάταξιν δυνάμεων …Εδημιουργήθη εκ νέου η εστία-βάσις του Γράμμου, όστις μόλις το θέρος του 1948 είχε εκκαθαριστεί διά μακροχρονίου (70 ημερών) αγώνος, πολυδαπάνου εις απωλείας ανθρωπίνου και πολεμικού υλικού και παρέστη ανάγκη νέων αγώνων κατά το 1949 διά την ανακατάληψίν του».

Η Σχολή πραγματοποίησε τον ελιγμό από το Βίτσι στο Σμόλικα κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για την ανακατάληψη του Γράμμου. Πολέμησε στο Ταμπούρι και στο Κάντσικο. Παρά τις αφάνταστες δυσκολίες που συνάντησε η ΣΑΓΑ κατά τη διαδρομή από την Πρέσπα στο Σμόλικα παλεύοντας με τα στοιχεία της φύσης και παρά τα λάθη των δυο Διοικητών των Ταγμάτων κατά τη διάρκεια των μαχών στο Κάντσικο και στη Γύφτισσα, οι αξιωματικοί και μαθητές της Σχολής πολέμησαν με αφάνταστο ηρωισμό. Με το αυτόματο στο χέρι έπεσε ο Διοικητής της Σχολής Νίκος Νικητίδης (Κόλιας). Με το αυτόματο στο χέρι στην πρώτη γραμμή σκοτώθηκε στις 13-4-1949 και ο Διευθυντής Σπουδών της ΣΑΓΑ Γιώργος Σαμαρίδης (Λογοθέτης), ο οποίος πάτησε νάρκη. Αρκετά ακόμα στελέχη της Σχολής σκοτώθηκαν σ’ αυτές τις μάχες.


Η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση τον προήγαγε σε υποστράτηγο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου